ورزش‌مدیا: سوییس 2 ایتالیا 0. حتی دمیدن بر شور وطن پرستی،تعصب‌های فرا فوتبالی و شیوه‌های خاص و البته عجیب لوچانو اسپالتی هم افاقه نکرد و تیم ملی فوتبال ایتالیا با ارائه مجموعه‌ای از نمایش‌هایی ناامید کننده یورو 2024 را ترک کرد. یک برد حداقلی در مقابل آلبانی، یک تساوی لحظه آخری و خوش اقبالانه در مصاف با کروات‌هایی که خودشان هم در سراشیبی قرار داشتند و دو شکست بی گفتگو که با بخت خوش سنگین‌تر و تحقیرآمیزتر نشد حاصل کار لاجوردی‌پوشان مدافع عنوان قهرمانی بود.
مانچینی خوب می‌دانست که تکرار اتفاق یورو 2020 نه تنها امکان‌پذیر نیست بلکه حتی به حوالی آن افتخار هم نمی‌توان نزدیک شد. همین است که پس از قهرمانی عطای کار در تیم ملی خاطره‌انگیز کشورش را به لقایش بخشید و عازم شبه جزیره حجاز شد تا ماجراجویی جدیدی را تجربه کند.
ایتالیایی‌ها حالا بیشتر از همیشه به نکات ضعف عمیق فوتبال ملی واقف شده‌اند. فوتبالی که بر خلاف فرانسه، اسپانیا، انگلستان و حتی آلمان از پشتوانه سازی عاجز مانده و هرگز نتوانسته جایگزین‌های متقاعد کننده‌ای برای ستاره‌های روزگار نه چندان دور تیم ملی آماده کند.
بازگشت بروزهای خوش گذشته و میراث دوست داشتنی لاجوردی‌ها به بازسازی پایه‌ای فوتبال و تغییر نگرشی عمیق نیازمند است. اتفاقی که قطع به یقین خواهد افتاد و ایتالیای جذاب خیلی زود باز تولید خواهد شد. نکته اینجاست که این افول فقط یکی از ده‌ها مصیبتی است که بعد از داستان کالچوپولی بر سر فوتبال کشور چکمه‌ای آمده است. موریانه فساد، فراگیر که بشود به هیچ بنایی رحم نخواهد کرد و پایه همه داشته‌ها و سرمایه‌ها را فرو می‌بلعد.
هشداری جدی برای زعمای امور. اگر به بقای فوتبال نحیف و بی‌نوای ایرانی می‌اندیشید، هرگز با لاپوشانی و مصلحت اندیشی‌های مسبوق به سابقه سبب نجات مفسیدن نشوید.
